Tradycyjne zapobieganie wypadkom często opiera się na analizie serii zdarzeń, które łącznie prowadzą do wypadku.

Zazwyczaj nacisk kładzie się na awarie czynników fizycznych, decyzje zarządcze i brak kompetencji. Podejście to odzwierciedla fundamentalny apetyt na ryzyko, w którym wybory dokonywane są w oparciu o zrozumienie, kiedy należy zaryzykować.

Wiele organizacji stosuje "model góry lodowej", który zakłada, że radzenie sobie z
wystarczająca liczba zdarzeń potencjalnie wypadkowych może zapobiec poważnym wypadkom w przyszłości. Chociaż model ten ma swoje zalety, nie ma pewności co do jego zdolności do skutecznego zapobiegania wypadkom.
zapobiegać wypadkom, jeśli skupiamy się wyłącznie na incydentach z przeszłości.

Problem z tym podejściem polega na tym, że często opiera się ono na wspólnych mianownikach, które nie są prawdziwymi przyczynami poważnych wypadków. Na przykład statystyki często pokazują upadki z wysokości lub "poślizgnięcia, potknięcia i upadki" jako największe problemy, ale są to powierzchowne objawy głębszych problemów.

Przyczyną poważnych wypadków jest często kultura organizacyjna i sposób postępowania.
podejmowanie ryzyka przez pracowników i menedżerów. To właśnie tutaj pojawiają się krytyczne okoliczności.

Obecnie współpracujemy z Eskildem Sørensenem, ekspertem w dziedzinie bezpieczeństwa, aby
Rzucenie światła na to, jak kultura firmy i procesy decyzyjne wpływają na zarządzanie ryzykiem i praktyki bezpieczeństwa. Celem jest stworzenie silniejszego powiązania między kulturą a zapobieganiem, tak aby ryzyko było zarządzane proaktywnie, a nie reaktywnie.